ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΕΣ - ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ - ΘΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Όσοι εκμεταλλευθούν τους υδρογονάνθρακες θα πρέπει να προβλέψουν ένα αντισταθμιστικό κόστος για διαφύλαξη του φυσικού περιβάλλοντος. Αυτή η στοιχειώδης υποχρέωση δημιουργεί θέσεις εργασίας - δεν αποτρέπει επενδύσεις

Πολλοί πιστεύουν ότι η ανάγκη για θέσεις εργασίας – ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή – έχει προτεραιότητα έναντι της προστασίας του περιβάλλοντος. Εδώ υπάρχει μια τεράστια παρανόηση: εκεί όπου υπάρχει σοβαρή περιβαλλοντική νομοθεσία, όπως στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δημιουργούνται θέσεις εργασίας, δεν χάνονται.

Η τήρηση της περιβαλλοντικής νομοθεσίας σημαίνει ότι ένα μέρος των κερδών από κάθε επένδυση πηγαίνει σε μέτρα πρόληψης και παρακολούθησης περιβαλλοντικών κινδύνων που σχετίζονται με την επένδυση, όπως και σε αντισταθμιστικά μέτρα.

Δηλαδή, αν τηρούμε την περιβαλλοντική νομοθεσία, εξασφαλίζουμε ότι ένα μέρος των κερδών επενδύονται τοπικά και φέρνουν θέσεις εργασίας. Αντίθετα, στον «τρίτο κόσμο», όπου η νομοθεσία είναι χαλαρή, τα ποσά αυτά παραμένουν στην τσέπη των επενδυτών. Όσοι, λοιπόν, δεν θέλουν να γίνουμε «τριτοκοσμική χώρα», θα πρέπει να υποστηρίζουν την τήρηση της περιβαλλοντικής νομοθεσίας. 

Ας δούμε το παράδειγμα με τις (ας υποθέσουμε) "πολλά υποσχόμενες" επενδύσεις για υδρογονάνθρακες στη Δυτική Ελλάδα. Τα δύο πεδία που παραχωρούνται για εκμετάλλευση βρίσκονται εν μέσω περιοχών διεθνούς σημασίας για τη βιοποικιλότητα, περιλαμβάνοντας τρία Εθνικά Πάρκα και συνολικά 15 περιοχές του Δικτύου Natura-2000. Οι περιοχές αυτές διαθέτουν ευαίσθητα οικοσυστήματα και είδη που μπορεί να επηρεαστούν ακόμη και από μικρής κλίμακας συμβάντα όπως η διαρροή μερικών βαρελιών πετρελαίου.



Τα δύο πεδία παραχώρησης για έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων σε «Πατραϊκό – Κατάκολο» (κόκκινο) και οι γειτονικές περιοχές διεθνούς σημασίας για τη βιοποικιλότητα που είναι ευαίσθητες στις εξορυκτικές δραστηριότητες.

Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, μια αμμουδιά ωοτοκίας της θαλάσσιας χελώνας, μια σπηλιά όπου ζουν φώκιες, την «μπούκα» μιας λιμνοθάλασσας, ένα θαλάσσιο λιβάδι Ποσειδωνίας, το σημείο όπου συγκεντρώνονται οι Αρτίνες (θαλασσοπούλια) έξω από τα Στροφάδια. Για όλα αυτά επιβάλλεται να ληφθούν μέτρα πρόληψης και παρακολούθησης, τα οποία αποτελούν «ρουτίνα» στα ευνομούμενα κράτη. Το ζήτημα είναι: ποιος πληρώνει για αυτά;

Ποιος θα καλύψει το κόστος για το σκάφος που θα χρειαστεί για τα κητώδη και τα αλιεύματα; Για τα πλωτά φράγματα που χρειάζονται προληπτικά για να εμποδίσουν το πετρέλαιο να εισέλθει σε μια λιμνοθάλασσα; Για το προσωπικό που χρειάζεται για φύλαξη και παρακολούθηση; Αν τηρηθεί η Ευρωπαϊκή Νομοθεσία, αυτά τα κόστη επιμερίζονται στον επενδυτή. Αν δεν γίνει αυτό - και επειδή το κράτος δεν θα έχει την οικονομική δυνατότητα να το κάνει - θα έχουμε το διπλό κακό του περιβαλλοντικού κινδύνου και της απώλειας θέσεων εργασίας.

Και, επιπλέον, γιατί να μην προβλεφθεί ένα μικρό μέρος των κερδών, ας πούμε 500.000 € το χρόνο, ως αντισταθμιστικό κονδύλι για βασικά λειτουργικά έξοδα και προσωπικό στα τρία Εθνικά Πάρκα; Όταν σταματήσει η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, αυτά θα μείνουν χωρίς πόρους και με εππιλέον προβλήματα λόγω των εξορύξεων. Η ευρωπαϊκή νομοθεσία προβλέπει αντισταθμιστικά αν τεκμηριωθούν κίνδυνοι για αυτές τις περιοχές από τις εξορύξεις.

Άρα, συμφέρει να ζητάμε αυστηρή τήρηση της περιβαλλοντικής νομοθεσίας. Πρέπει να την προβάλουμε ως βασική προϋπόθεση και όχι να την κρύβουμε κάτω από το χαλί φοβούμενοι μήπως αποθαρρύνει τους επενδυτές. Αν είναι σοβαροί επενδυτές - και όχι τυχοδιώκτες - θα τη δεχτούν μετά χαράς.

Και κάτι τελευταίο: ο "Περιφερειακός Φόρος" 5% επί των κερδών από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, ο οποίος καταλήγει στις Περιφέρειες (άρθρο 161 του Ν. 4001/2011 ΦΕΚ 179 Α/22-8-2011 - εκεί επίσης προβλέπεται και φόρος 20% για το κράτος) δεν έχει καμία σχέση με τα αντισταθμιστικά. Πρόκειται για "ανταποδοτικό τέλος" από τον επενδυτή προς τον "ιδιοκτήτη" του οικοπέδου για το κέρδος που θα έχει. Τα χρήματα αυτά μπορούν, φυσικά, να χρησιμοποιηθούν για διάφορες περιβαλλοντικές δράσεις, αλλά θα ήταν μεγάλο λάθος να χρησιμοποιηθούν για αποκατάσταση προβλημάτων που οφείλονται στις εξορύξεις.  Αυτή η δουλειά θα επιβληθεί με Περιβαλλοντικούς Όρους από την Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων και ο επενδυτής θα πληρώσει επιπλέον και ανεξάρτητα από το 5% που θα δώσει στην Περιφέρεια. Γι αυτό το λόγο, αυτό το 5% πρέπει να κατευθύνεται για ευρύτερες κοινωνικές-περιβαλλοντικές δράσεις αλλά όχι για οτιδήποτε σχετίζεται με τις εξορύξεις - αλλιώς, οι επενδυτές μπορεί να επικαλεσθούν ότι εξόφλησαν τις περιβαλλοντικές τους υποχρεώσεις με αυτό το φόρο, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν ισχύει.



ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΔΕΜ...

Οι ακατοίκητες νησίδες (ή βραχονησίδες) είναι οι τελευταίες ψηφίδες του θαυμαστού κόσμου που υπήρχε πριν την εμφάνιση του ανθρώπου στη Μεσόγειο. Προστατευμένες επί χιλιάδες χρόνια λόγω της απομόνωσής τους, σήμερα είναι ευάλωτες σε ισοπεδωτικές επενδύσεις, οι οποίες ισχυρίζονται ότι αξιοποιούν άχρηστους βράχους "στην μέση του πουθενά" ενώ, στην πραγματικότητα, καταστρέφουν ένα από τα τελευταία αυθεντικά φυσικά καταφύγια της Ευρώπης. Οι νησίδες είναι πολύτιμες ακριβώς επειδή βρίσκονται "στην μέση του πουθενά" (πολλές είναι αυστηρά προστατευόμενες) και είναι υποχρέωσή μας να αφήσουμε αυτά τα μικρά κομματάκια γης στην ησυχία τους.  

Η Ιστορία

«Η Πρώτη Εδέμ» (The First Eden) ήταν μια μνημειώδης παραγωγή του BBC όπου ο sir David Attenborough παρουσίαζε την ιστορία της εγκατάστασης του ανθρώπου στη Μεσόγειο. Για τον άνθρωπο, ήταν μια διαδρομή στον παράδεισο. Για τη φύση, ήταν μια αντίστροφη πορεία υποβάθμισης. Κάποια στιγμή, άνθρωπος και φύση ισορρόπησαν σε αυτό που σήμερα αποκαλούμε μεσογειακό οικοσύστημα. Αυτό μοιάζει με αρμονική συνύπαρξη, και ίσως είναι – αλλά στην αρχή αυτής της ιστορίας έγιναν συγκλονιστικά πράγματα. Ιδίως στα νησιά…



Η ακατοίκητη νησίδα Πρασούδι, κοντά σε Ηγουμενίτσα - Εκβολές Καλαμά (όπως φαίνεται από το πλοίο για Κέρκυρα).  Φιλοξενεί μεγάλη αποικία από γλάρους και καλοβατικά. Καμία 
ανθρώπινη δραστηριότητα δεν μπορεί να αναπτυχθεί πάνω στη νησίδα χωρίς να 
καταστρέψει το φώλιασμα των πουλιών

Πριν εμφανιστεί ο άνθρωπος, τα περισσότερα νησιά φιλοξενούσαν μια απίστευτη πανίδα, εντελώς διαφορετική από ότι στην ηπειρωτική περιοχή: νάνοι ελέφαντες, στεριανοί ιπποπόταμοι, μικροσκοπικά ελάφια, γιγάντια τρωκτικά... Όσο για τα πουλιά, εκτός από είδη όμοια με τα ηπειρωτικά, υπήρχαν και ξεχωριστά ενδημικά είδη, αρκετά από τα οποία είχαν χάσει το ενδιαφέρον να πετούν. Υπήρχαν επίσης αμέτρητα θαλασσοπούλια, τα οποία φώλιαζαν ανέμελα στο έδαφος, οι δε φώκιες αναπαύονταν χαλαρές στις αμμουδιές και τις παραλίες με τα βότσαλα. Όλα αυτά οφείλονταν σε έναν απλό λόγο: στα νησιά δεν υπήρχαν άνθρωποι ούτε χερσαία σαρκοφάγα ζώα.

Τα πάντα άλλαξαν όταν, στη Νεολιθική εποχή, ο άνθρωπος άρχισε να φτάνει στα νησιά, φέρνοντας μαζί τα δικά του είδη φυτών και ζώων. Ανάμεσα σε αυτά ήσαν σαρκοφάγα όπως σκύλοι, γάτες, αλλά και κουνάβια, νυφίτσες κ.λπ. Τα αποτελέσματα αυτής της εισβολής ήσαν ισοπεδωτικά: Όλα τα θηλαστικά και τα ενδημικά πουλιά εξαφανίστηκαν εντελώς. Πολλοί δυσκολεύονται να το πιστέψουν αλλά είναι αλήθεια: Ο άνθρωπος εξαφάνισε την αρχική ενδημική πανίδα και, εσκεμμένα ή κατά λάθος, μετέφερε στα νησιά σχεδόν όλα τα άγρια ζώα - τουλάχιστον τα θηλαστικά- που ζουν σήμερα εκεί. Όλα τα θηλαστικά πάνω στα νησιά σήμερα έχουν μεταφερθεί από τον άνθρωπο.

Από αυτή την ισοπεδωτική επέλαση γλίτωσαν μόνο τα ζώα που κατέφυγαν στις νησίδες: Μερικά θαλασσοπούλια, ο Μαυροπετρίτης (το εκπληκτικό αυτό γεράκι που τρέφεται με μεταναστευτικά πουλιά πάνω από το πέλαγος), η Μεσογειακή Φώκια…

Οι νησίδες, λοιπόν, είναι ότι απέμεινε από τότε που ο νησιωτικός κόσμος ανήκε στη φύση – προτού γίνει «κήπος της Εδέμ» για τον άνθρωπο. Είναι τα μόνα μέρη όπου επιβιώνουν ορισμένα σπάνια και σημαντικά είδη πουλιών, θυμίζοντας εποχές χιλιάδες χρόνια πριν, χωρίς τον άνθρωπο και τα χερσαία ζώα που τον συνοδεύουν. Είναι και τα μόνα μέρη όπου συνεχίζει να λειτουργεί η διαδικασία της φυσικής εξέλιξης χωρίς την παρέμβαση του ανθρώπου και με ιθαγενή είδη πανίδας και χλωρίδας σε εντελώς φυσική κατάσταση. Σε αυτές επίσης συνεχίζουν να υπάρχουν Γι αυτό οι μικρές νησίδες είναι ανεκτίμητης αξίας φυσικά καταφύγια και περισσότερες από 450 έχουν χαρακτηρισθεί Ζώνες Ειδικής Προστασίας.

Σήμερα, οι νησίδες είναι πολύτιμες όχι μόνο για τα θαλασσοπούλια και τον Μαυροπετρίτη. Η ησυχία, η ασφάλεια και, συχνά, η άφθονη τροφή για τα αρπακτικά (π.χ. κουνέλια και πέρδικες σε πυκνότητες πολύ μεγαλύτερες από ό,τι στα κυρίως νησιά και τα ηπειρωτικά επειδή δεν υπάρχει ο ανταγωνισμός από ανθρώπους, σκύλους, γάτες) διατηρούν συνθήκες πολύ ελκυστικές, ενώ την ίδια ώρα στα μεγάλα νησιά  η αυξανόμενη όχληση, η μείωση της φυσικής τροφής, η οικοπεδοποίηση, ο τουρισμός και οι δρόμοι δημιούργησαν συνθήκες ασφυκτικές για την άγρια φύση. Έτσι, πολλά από εκείνα τα είδη πουλιών που αρχικά είχαν αντέξει το πρώτο κύμα της πρωτόγονης ανθρώπινης επέλασης έχουν πλέον ανάγκη τις νησίδες ως πολύτιμο συμπλήρωμα για την επιβίωσή τους στα μεγάλα νησιά ή στην ηπειρωτική χώρα. Σε αυτή την κατηγορία σημαντικές είναι οι νησίδες που βρίσκονται κοντά στα μεγάλα νησιά ή στα ηπειρωτικά. Αρπακτικά πηγαίνουν σε αυτές για να κυνηγήσουν καθημερινά ή, αντίστροφα,  φωλιάζουν σε αυτές και πηγαίνουν για να τραφούν σε μεγαλύτερες κοντινές εκτάσεις γης. Το ίδιο κάνουν περιστέρια και πετροχελίδονα, ενώ χιλιάδες ερωδιοί, χαλκόκοτες και άλλα πουλιά των υγροτόπων προτιμούν να πηγαινοέρχονται και να φωλιάζουν ή να κουρνιάζουν κάθε βράδυ σε κοντινές νησίδες παρά μέσα ή κοντά στα μέρη όπου τρέφονται. 

Σήμερα

Είναι αυτονόητο ότι για να προστατέψουμε μια περιοχή πρέπει να διαφυλάξουμε το λόγο για τον οποίο είναι σημαντική. Αφού οι νησίδες αποτελούν πολύτιμα φυσικά καταφύγια με πρωτεύον χαρακτηριστικό την απουσία του ανθρώπου και των χερσαίων σαρκοφάγων ζώων, αυτό είναι το χαρακτηριστικό που πρέπει να διατηρήσουμε. Όλα τα άλλα μέτρα (προστασία βλάστησης, αποφυγή φωτιάς και σκουπιδιών, κυνήγι κ.λπ.) είναι δευτερεύουσας σημασίας μπροστά στο να μην υπάρχουν άνθρωποι και χερσαίοι θηρευτές πάνω σε αυτές.

Πρέπει να είμαστε απόλυτα σαφείς στο πόσο σοβαρό είναι να διατηρήσουμε την απουσία ανθρώπινης παρουσίας και εγκαταστάσεων στις νησίδες. Αλλιώς, εύκολα μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι θα παρέμβει με έργα στις νησίδες αλλά μετά θα "αποκαταστήσει" τυχόν ζημιές στη βλάστηση, δεν θα ρυπαίνει, θα χτίσει με «σεβασμό στο περιβάλλον», δεν θα «ενοχλεί» κ.ο.κ. Ακόμη κι αν τηρηθούν αυτές τις δεσμεύσεις, αυτό θα έχει δευτερεύουσα σημασία μπροστά στην ουσία: η νησίδα παύει να αποτελεί καταφύγιο. Με τα πρώτα έργα και την διαπίστωση της τακτικής ανθρώπινης παρουσίας τα πουλιά θα την εγκαταλείψουν και η φυσικότητα θα έχει χαθεί για πάντα.

Επί χιλιάδες χρόνια, η μόνη ανθρώπινη παρουσία στις νησίδες ήταν ο περιστασιακός ψαράς, ίσως κάποιος καλόγερος ή φαροφύλακας και, πρόσφατα, ο ερευνητής που ανεβαίνει για μερικά λεπτά και φεύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Τίποτε παραπάνω.

Σήμερα, όμως, οι επισκέπτες γίνονται ολοένα περισσότεροι. Με τα πολυάριθμα σκάφη αναψυχής και το GPS οποιοσδήποτε μπορεί να βρεθεί εκεί όπου άλλοτε πατούσαν ελάχιστοι ή κανένας και, έτσι, να προκαλείται τεράστια όχληση. Και, σαν να μην έφταναν αυτά, έχουμε και τις προτάσεις για επενδύσεις στις νησίδες, ως μια δήθεν ευφυής πρόταση "αξιοποίησης ενός άχρηστου τόπου". Η εγκατάσταση αιολικών πάρκων και η ανάπτυξη τουριστικών υποδομών είναι οι δύο κυριότερες απειλές τελειωτικής καταστροφής των τελευταίων καταφυγίων της άγριας φύσης στα αρχιπελάγη. (Βλ. και την ανακοίνωση της Ορνιθολογικής για τις νησίδες όπου δίνονται ορισμένα παραδείγματα καταφυγίων πουλιών που βρέθηκαν στον κατάλογο των 40 νησίδων για τις οποίες αναζητούσε επενδυτές ελληνική κυβέρνηση το 2012).

Τα καταστροφικά αυτά σχέδια στηρίζονται στο ότι παρά τις προσπάθειες των ειδικών επιστημόνων, η επικρατούσα ιδέα εξακολουθεί να είναι ότι οι νησίδες είναι άχρηστες ερημιές "στην μέση του πουθενά". Μα ακριβώς γι αυτό τον λόγο είναι τόσο σημαντικές για την άγρια φύση.

Επενδυτές και αδειοδοτούσες αρχές θα πρέπει, προτού μιλήσουν για επενδύσεις πάνω σε ακατοίκητες νησίδες να βεβαιωθούν ότι έχουν κατανοήσει δύο πράγματα:

1.  Τον θεμελιώδη λόγο για τον οποίο οι νησίδες είναι μοναδικές, ως τελευταία φυσικά καταφύγια για ορισμένα είδη πουλιών και άλλων σπανίων ειδών και πολύτιμο συμπλήρωμα για την επιβίωση αρκετών ακόμη ειδών. Υπάρχουν, βέβαια, και άλλοι λόγοι για τους οποίους οι νησίδες είναι σημαντικές, όπως η στάθμευση περαστικών πουλιών (όπως η αξία των Στροφάδων και των νησίδων του Καρπάθιου για τα μεταναστευτικά μικροπούλια, μερικές μεγαλύτερες νησίδες όπως τα Λέβιθα και η Σύρνα για αρπακτικά πουλιά), ενδημικά ερπετά (π.χ. ενδημικά υποείδη από σαμιαμίδια ή το ενδημικό υποείδος σαύρας Podarcis taurica thasopoulae στη Θασοπούλα), άλλα σημαντικά είδη πανίδας και οικοτόπων. Σε κάθε περίπτωση, πάνω στις νησίδες δεν μπορεί να γίνουν ανεκτές μόνιμες ανθρώπινες δραστηριότητες. 

2. Τα ειδικά μέτρα που απαιτούνται στην εξωφρενική περίπτωση όπου η ελληνική κυβέρνηση προχωρήσει σε εκποίηση των νησίδων. Δεν μιλάμε μόνο για "μέτρα - κλισέ" που ο καθένας προβλέπει σε μια μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων όπως αποκατάσταση βλάστησης, οικολογική δόμηση, «σεβασμό στη φύση» κ.λπ. Μιλάμε κυρίως για:
-  Σεβασμό κάθε τετραγωνικού μέτρου γης αφού οι φωλιές των θαλασσοπουλιών βρίσκονται στο έδαφος
-  Προληπτική αποτροπή επεμβάσεων σε όλες τις νησίδες κάθε πολύνησου και όλης της έκτασης πάνω στην κάθε νησίδα διότι ένα από τα πιο σημαντικά είδη της Μεσογείου, ο Αιγαιόγλαρος, αλλάζει κάθε χρόνο θέση φωλιάσματος και  μέσα στη διάρκεια μερικών ετών έχει ανάγκη πολλές διαθέσιμες νησίδες για να φωλιάσει επιτυχώς 
-   Απαγόρευση κυκλοφορίας και φωτισμού τη νύχτα
-   Απαγόρευση θορύβων για πολλούς μήνες κάθε χρόνο
-   Απαγόρευση διανυκτέρευσης σκαφών
-   Απαγόρευση κυκλοφορίας σε μεγάλα τμήματα του νησιού
- Απαγόρευση παρουσίας οποιουδήποτε κατοικίδιου ζώου κ.λπ. 

Η νησίδα Άγιος Γεώργιος στον Σαρωνικό - ολοκληρωτικά κατεστραμμένη από αιολικό πάρκο. Πηγή: https://www.parosin.gr/paros/koinonia-paros/1575-h-katastrofh-toy-agioy-gewrgioy,-ths-paroy-,-apo-tis-anemogennhtries-fwto-binteo

Δρόμοι προς το αδιέξοδο

Ανακοίνωση με αφορμή το Τριετές Αναπτυξιακό Σχέδιο της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας:

Τα οδικά έργα δεσμεύουν τα 2/3 του προϋπολογισμού στον Επιχειρησιακό Προγραμματισμό της Περιφέρειας. Το τεράστιο χρέος και κόστος συντήρησης ενός απέραντου οδικού δικτύου δεν αποτελεί πλέον επένδυση αλλά μια οικονομική αιμορραγία πέρα από τις δυνατότητές μας.



Ο δρόμος προς το οροπέδιο Ρακίτας. Υπερβολικό, δαπανηρό
και δύσκολο στη συντήρηση έργο -  σε σχέση, πάντα,
 με τις ανάγκες που εξυπηρετεί



Στην εκατοντάδων σελίδων ανάλυσή του, το Τριετές Αναπτυξιακό Σχέδιο της Περιφέρειας αναγνώρισε πλήθος δυνατοτήτων και προοπτικών για τη Δυτική Ελλάδα. Στο «δια ταύτα», όμως, δηλαδή στον Επιχειρησιακό Προγραμματισμό, τα 2/3 του προϋπολογισμού αφορούν σε οδικά έργα! Με απλά λόγια, αν θέλουμε να αναπτυχθεί η αγροτική παραγωγή, ο τουρισμός, η επιχειρηματικότητα, η απάντηση είναι μία: οδικά έργα!

Ομολογουμένως, χρειάζεται συντήρηση στο οδικό δίκτυο, όμως αναρωτιόμαστε:

1. Γιατί υπήρχε, σε εποχές με πολύ πιο περιορισμένο από το σημερινό οδικό δίκτυο, δημόσια συγκοινωνία σε ορεινές περιοχές ενώ σήμερα δεν υπάρχει; Η εγκατάλειψη των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς οφείλεται στην ανυπαρξία οδικού δικτύου;
2. Γιατί η ύπαιθρος ήταν πολύ πιο ζωντανή, παραγωγική και αυτάρκης σε εποχές με υποτυπώδη οδική πρόσβαση;
3. Είναι οι δρόμοι λύση στην «προσβασιμότητα» όταν το κόστος μετακίνησης με Ι.Χ. αυξάνεται συνεχώς;

Φυσικά, η οδική πρόσβαση αποτελεί δημόσιο αγαθό. Όμως, άλλο πράγμα είναι το επαρκές, ασφαλές, καλά σχεδιασμένο οδικό δίκτυο που μπορεί να συντηρηθεί, και άλλο η φρενίτιδα της «δρομολαγνείας» που οδήγησε σε πάμπολλα πρόχειρα έργα, στην απόλυτη εξάρτηση από το Ι.Χ. και στην υποβάθμιση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Η «δρομολαγνεία» μας κληρονόμησε τεράστιο χρέος και ένα κόστος συντήρησης πέρα από τις δυνατότητές μας. Η «δρομολαγνεία» παγίδευσε την Αυτοδιοίκηση σε αδιέξοδο, όπου δυσεύρετοι πόροι δεσμεύονται για οδικά έργα με κόστος πολλαπλάσιο των τιμών της αγοράς προκειμένου να ικανοποιηθούν κατασκευαστικά συμφέροντα.  

Σήμερα, η Περιφέρεια οφείλει να δαπανά με σύνεση και το τελευταίο ευρώ. Χρειάζεται διαφάνεια και αυστηρή ιεράρχηση προτεραιοτήτων ώστε να αξιολογούνται και να προκρίνονται τα πιο απαραίτητα από τα οδικά έργα που συνεχώς προτείνουν οι Δήμοι. Μέρος των πόρων που αφορούν σε δρόμους πρέπει να κατευθυνθούν στη ανάπτυξη των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς και σε ουσιαστικά μέτρα αναζωογόνησης της υπαίθρου, στήριξης της παραγωγής και διαφύλαξης των φυσικών πόρων.

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΛΑΘΟΣ η αποδοχή των Στρατηγικών Μελετών Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων για τα πετρέλαια στη Δυτική Ελλάδα.

Οι στρατηγικές μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων για τις εξορύξεις υδρογονανθράκων σε Κατάκολο και Δυτικό Πατραϊκό "πέρασαν" με ευρεία πλειοψηφία στο πρόσφατο Περιφερειακό Συμβούλιο Δυτικής Ελλάδας. Αυτό ήταν μεγάλο "στρατηγικό" λάθος για το Συμβούλιο.

  

Ποιος θα μας πάρει στα σοβαρά όταν δεχόμαστε ότι, για τη στρατηγική μελέτη ενός σχεδίου που υπόσχεται ότι θα διαρκέσει δεκαετίες και θα φέρει δισεκατομμύρια, το ΥΠΕΚΑ αφιερώνει χρονικό διάστημα μόλις δύο μηνών και το ευτελές ποσό των 20.000 € (μέρος του οποίου απλά πήγε για να εξασφαλιστεί ένα μελετητικό πτυχίο);

Ποιος θα μας πάρει στα σοβαρά όταν, αφού επισημάναμε τόσα αδύνατα σημεία (π.χ. ελλιπέστατη καταγραφή της υπάρχουσας κατάστασης, άγνοια των αθροιστικών επιπτώσεων, περιφρόνηση σημαντικότατων τομέων όπως ο τουρισμός, έλλειψη δυνατότητας ειδικών αντισταθμιστικών μέτρων, π.χ., προς την αλιεία και τα τρία εθνικά πάρκα που επηρεάζονται), στο "δια ταύτα" δεχόμαστε τις δύο μελέτες - αντιγραφή η μία της άλλης, και οι δυο μαζί μετάφραση ξένων- ζητώντας απλά να λάβουν υπόψη τις παρατηρήσεις  μας - άρα κάνοντάς τες, σε γενικές γραμμές, αποδεκτές;

Πίσω από όλα αυτά κρύβεται η βαθειά ριζωμένη πεποίθηση ότι δεν πρέπει να φέρνουμε κοινωνικά και περιβαλλοντικά "εμπόδια" σε επενδύσεις διότι έτσι αυτές μπορεί να να μη γίνουν.

Όσοι πιστεύουν σε αυτές τις επενδύσεις (εμείς, φυσικά, διαφωνούμε συνολικά με την επιλογή της εξόρυξης υδρογονανθράκων) θα πρέπει να ξέρουν ότι αυτή η στάση τους έχει τα αντίθετα αποτελέσματα από εκείνα που επιθυμούν: Στρώνοντας «κόκκινο χαλί» σε κάθε επένδυση και υποβαθμίζοντας το στρατηγικό σχεδιασμό, όχι μόνο θα έχουν επιπτώσεις αλλά και θα χάσουν τη δυνατότητα για ουσιαστικά οφέλη από τις "επενδύσεις" όπως ειδικά αντισταθμιστικά μέτρα για την κοινωνία, τις υποδομές και το περιβάλλον

Τελικά, μάλλον, το όλο σχέδιο έχει επενδυτικό ενδιαφέρον μόνο αν αγνοήσει κοινωνικό και περιβαλλοντικό κόστος. Όποιος διαφωνεί, δεν έχει παρά να το αποδείξει - στα σοβαρά όμως!

.

Άραβες αγοράζουν στην καρδιά του Εθνικού Πάρκου!




H νησίδα Οξυά όπως φαίνεται από το Διόνι, στις εκβολές του Αχελώου
Φωτ. Γιάννης Ρουσόπουλος

Τι τη θέλουν την Οξυά οι επενδυτές από το Κατάρ, όταν δεν πρόκειται για οποιοδήποτε νησάκι αλλά για επίσημα προστατευόμενη περιοχή;

Η αγορά της νήσου Οξυάς, με αντίτιμο 5 εκ ευρώ, από επενδυτές από το Κατάρ προκαλεί δυο απλά ερωτήματα:

-       Γνωρίζουν οι Άραβες αγοραστές ότι η Οξιά αποτελεί περιοχή Προστασίας της Φύσης (ΠΦ4) εντός του Εθνικού Πάρκου Μεσολογγίου – Αιτωλικού;

-       Αν ναι, γιατί την αγόρασαν από τους ελληνοαυστραλούς ιδιοκτήτες, αφού ελάχιστα μπορούν να κάνουν εκεί;

Είναι πιθανό ότι οι ελληνοαυστραλοί ιδιοκτήτες δεν γνώριζαν ούτε οι ίδιοι την ιδιότητα της περιουσίας τους – αν το ήξεραν, εξαπάτησαν τους αγοραστές. Είναι επίσης πιθανό ότι πωλητές και αγοραστές έχουν λάβει βεβαιώσεις ότι οι περιορισμοί της ελληνικής και της ευρωπαϊκής νομοθεσίας για τις αυστηρά προστατευόμενες περιοχές μπορούν να καμφθούν. Ποιος ξέρει και ποιος μπορεί να απαντήσει;



Η Οξυά όπως φαίνεται από Νοτιοανατολικά, από το πλοίο της γραμμής

προς Ιθάκη. Διακρίνεται το βραχώδες βόρειο τμήμα και το πιο ομαλό,
πευκόφυτο νότιο τμήμα

Σημειώνεται ότι η νήσος Οξυά ανήκει μεν διοικητικά στο Ιόνιο αλλά βρίσκεται λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις ακτές της Αιτωλοακαρνανίας, δίπλα στην είσοδο του Πατραϊκού Κόλπου. Πρόκειται για άγρια παρθένα περιοχή με σημαντική οικολογική αξία, μέσα στο Εθνικό Πάρκο και δεν έχει καμία σχέση, για παράδειγμα, με το Σκορπιό του Ωνάση, που ήταν ένας απλός ελαιώνας.

Τα νησιά αυτά είναι ιδιωτικά από ενετοκρατίας και πράγματι μπορούν να πωληθούν –πλην όμως δεν μπορεί να γίνουν επεμβάσεις σε αυτά.



Η Οξυά από Νότια - Νοτιοδυτικά. Όλα τα πλοία της γραμμής από Πάτρα
προς Ιόνιο Ιταλία περνούν δίπλα της

Αυτή η υπόθεση αποτελεί τον προπομπό μιας αλυσίδας εκποιήσεων σημαντικότατων περιοχών της ελληνικής φύσης. Σκοπός είναι μεγάλες επενδύσεις με ελάχιστο οικονομικό όφελος για την κοινωνία και τεράστιες επιπτώσεις στο φυσικό περιβάλλον.

Ο Φορέας Διαχείρισης του Εθνικού Πάρκου Μεσολογγίου – Αιτωλικού οφείλει να επαγρυπνεί και να μην επιτρέψει αρνητικές επεμβάσεις στο Εθνικό Πάρκο.

Αλλού το όνειρο…

Η οικολογία δεν αποτελεί υγιεινό «συμπλήρωμα διατροφής» σε καιρούς ευημερίας. Είναι ανάγκη επιβίωσης τώρα. Όσο πιεστική κι αν είναι η κρίση, τα σοβαρότερα προβλήματα δεν είναι οικονομικά.

Τώρα που ήρθε (ή πλησιάζει) η ώρα της κρίσης έλπιζα ότι όλοι θα παραδεχόντουσαν: «δίκιο είχατε εσείς οι οικολόγοι! Το μοντέλο της συνεχούς κατανάλωσης και 'μεγέθυνσης' (και όχι ανάπτυξης) κατέρρευσε. Ας εφαρμόσουμε λοιπόν αυτά που τόσα χρόνια μας λέγατε…». Έλπιζα ότι επιτέλους ήρθε η ώρα να δουλέψουμε σοβαρά για τη διατήρηση των φυσικών πόρων, για ανθρώπινες πόλεις, για να προστατέψουμε τη γη που μας τρέφει, για να σώσουμε τη θάλασσα και τις ακτές, για να διαχειριστούμε αποτελεσματικά τα απόβλητα  του πολιτισμού μας.

Λογικό δεν είναι; Τώρα πρέπει να διασφαλίσουμε τον πολυτιμότερο πόρο, το νερό, αφού δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να χρυσοπληρώνουμε τη ΔΕΥΑ ούτε κάθε μέρα να πίνουμε εμφιαλωμένα. Τώρα θέλουμε υγιή παραγωγικά χωράφια και φθηνά ποιοτικά τρόφιμα αφού δεν μπορούμε να πληρώνουμε συνεχώς για λιπάσματα και άρδευση ούτε μπορούμε συνεχώς να εισάγουμε. Τώρα έχουμε ανάγκη κοινόχρηστους χώρους για να περνάμε ευχάριστα το χρόνο μας αφού δεν μπορούμε σε κάθε έξοδο με τα παιδιά μας να δαπανούμε 5 €.  Τώρα χρειαζόμαστε καθαρές θάλασσες κοντά μας και πρέπει να σώσουμε τις ακτές από τη διάβρωση αφού δεν μπορούμε να ταξιδεύουμε καθημερινά σε μακρινές παραλίες, ούτε έχουμε άλλη τουριστική «υποδομή». Τώρα πρέπει να απαλλαγούμε από το τεράστιο κόστος των σκουπιδιών.

Τώρα, λοιπόν, είναι ανάγκη να διαφυλάξουμε το περιβάλλον, τα συλλογικά αγαθά και τους φυσικούς πόρους. Διότι, χωρίς αυτά, γινόμαστε δυο φορές φτωχοί. Χωρίς αυτά, δεν υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης της οικονομίας.

Δυστυχώς, όμως, ο τρόμος για τα χαμένα εισοδήματα, αντί για στροφή στη βιωσιμότητα, οδηγεί στο αντίθετο. Με το ισοπεδωτικό «εδώ ο κόσμος δεν έχει να φάει, το περιβάλλον θα κοιτάξουμε;» πριονίζουμε το κλαδί που καθόμαστε: Καταργούμε την περιβαλλοντική νομοθεσία και τους ελέγχους, νομιμοποιούμε κάθε «αρπαχτή», αλλάζουμε χρήση στην αγροτική γη κ.λπ. Ολοκληρώνουμε την επέλαση του μνημονίου με την εκποίηση των φυσικών πόρων και της γης, τις καταστροφικές εξορύξεις και τα "all-inclusive" τουριστικά στρατόπεδα (όπου οι εργαζόμενοι στον τουρισμό, αντί προνομιούχοι, θα είναι εργάτες στη φάμπρικα).

Παγιδευμένοι στο «τώρα» παραβλέπουμε κρισιμότατα ζητήματα για το μέλλον που κρίνονται (επίσης) τώρα, όπως η διαχείριση του νερού μέσω των διαχειριστικών σχεδίων: Θα μείνει το νερό «δημόσιο αγαθό»; Ποιοι θα είναι χρήστες; Ποιος θα το εκμεταλλεύεται; Ποια θα είναι η τιμή του; Ποια έργα θα χρειαστούν; Με εξαίρεση μερικούς "οικολόγους" πόσοι ασχολούνται σοβαρά με αυτά; Όταν μας ρωτήσουν «πού ήσασταν το 2012 και μας αφήσατε χωρίς νερό - υπόδουλους των πολυεθνικών;» τι θα απαντήσουμε; «Τότε είχαμε το μνημόνιο»;

Ας μην αφήσουμε την πίεση από τη σημερινή κρίση να μας εκτρέψει από τις πάγιες υποχρεώσεις μας προς τον τόπο και τις επόμενες γενιές. Είναι ώρα για τον διαχρονικό και νηφάλιο οικολογικό λόγο. Ο οποίος μπορεί να διατάρασσε την αναπτυξιακή ευδαιμονία «κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου» όσο διογκωνόταν η οικονομική φούσκα, αλλά τώρα -που αυτή σκάει με πάταγο- μένει ψύχραιμος και προσφέρει ελπίδα.

ΨΗΦΙΣΜΑ Αίγιο 23 Απριλίου 2012

                                                                                       

Οι σύλλογοι και οι πολίτες της Αιγιάλειας και της Αχαΐας συγκεντρωθήκαμε στο Αίγιο για να καταδικάσουμε τη βία και να εκφράζουμε τη συμπαράστασή μας στον Πρόεδρο του Φιλοδασικού Συλλόγου Φτέρης Βασίλη Κωστάρα μετά την επίθεση με τσεκούρι που δέχτηκε την Παρασκευή 7 Απριλίου στο Πυργάκι. Πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι ο Βασίλης δεν είναι μόνος, όπως δεν είναι μόνοι όσοι αγωνίζονται κατά των παρανόμων και κατά των αυθαιρεσιών που απειλούν το φυσικό περιβάλλον.

Το καμένο έλατοδάσος της Φτέρης Αιγιαλείας. Διεκρίνεται ένας
θύλακας με άκαυτα έλατα. Η φυσική και τεχνητή αναγέννηση
έχει προχωρήσει

Η ενέργεια κατά του ανθρώπου που συμβολίζει τον αγώνα για την αναγέννηση του καμένου δάσους αποτελεί την τελευταία πράξη του δράματος που άρχισε με το ολοκαύτωμα του 2007, όταν 350 χιλιάδες στρέμματα έγιναν στάχτη. Σήμερα, 5 χρόνια μετά, η απουσία των υπηρεσιών και η παράβλεψη δικαστικών αποφάσεων όχι μόνο αφήνει απροστάτευτο το καμένο δάσος αλλά και εκθέτει σε κίνδυνο όσους προσπαθούν για τη σωτηρία του.

Φοβόμαστε ότι ανάλογα περιστατικά βίας θα αυξηθούν, ως αποτέλεσμα της κρατικής αδράνειας και της κατάρρευσης των υπηρεσιών.

Με δεδομένο ότι συνεχίζονται:

-      η παράνομη βόσκηση εκεί που το δάσος προσπαθεί να ανακάμψει

-      οι καταπατήσεις

-      η παράνομη ξύλευση που καταστρέφει την αναγέννηση

Ζητάμε τη γρήγορη εξέταση της υπόθεσης και την απονομή δικαιοσύνης – και επαναλαμβάνουμε ότι η επίθεση ήταν αποτέλεσμα επανειλημμένων απειλών κατά μελών των συλλόγων μας.



ο Βασίλης Κωστάρας με τον Ευρωβουλευτή των ΟΙκολόγων
Πρασίνων Νίκο Χρυσόγελο στο καμένο δάσος της Φτέρης



Ζητάμε από το Δήμο Αιγιαλείας να εφαρμόσει τις αποφάσεις της Πολεοδομίας και του Τμήματος Υγειονομικού Ελέγχου που εκκρεμούν κατά εκείνων που δραστηριοποιούνται παράνομα στην καμένη περιοχή.

Ζητάμε έμπρακτη φύλαξη της φυσικής και τεχνητής αναγέννησης στο καμένο δάσος και την απομάκρυνση των αιγοπροβάτων από την περιοχή



Ζητάμε την κατανομή ευθυνών σε όσους με την αδράνειά συνέβαλαν στην ανομία που επικρατεί στις καμένες περιοχές.

Ζητάμε τη συνδρομή της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης για έμπρακτες δράσεις αναβάθμισης και προστασίας της καμένης περιοχής.

Θα παρακολουθούμε κάθε εξέλιξη και θα επανέλθουμε

Το ψήφισμα υπογράφουν:

Φιλοδασικός Σύλλογος Φτέρης

Φιλοδασικός Σύλλογος Πυργακίου

Φιλοδασικός Σύλλογος Δίγελας Καλαβρύτων

Φιλοπροοδευτικός Σύλλογος Αγίου Παντελεήμονα

Φιλοπροοδευτικός Σύλλογος Αχλαδιά

Φιλοπροοδευτικός Σύλλογος Παρασκευής

Φιλοπροοδευτικός Σύλλογος Μελισσίων «η Μέλισσα»

Περιβαλλοντική δράση Αιγιάλειας «Ιριδα»

Ομοσπονδία Οικολογικών Οργανώσεων Κορινθιακού κόλπου «Η ΑΛΚΥΩΝ»

Ιατρικός Σύλλογος Αιγίου

Φαρμακευτικός Σύλλογος Αιγίου

Εμπορικός Σύλλογος Αιγιάλειας

Σύνδεσμός Υδραυλικών Αιγίου και Περιχώρων

Σύλλογος Ιδιοκτητών Ακινήτων Αιγιαλείας

Ένωση Παλαιών Προσκόπων Αιγίου

Παραβρέθηκαν στη συγκέντρωση και υπογράφουν το ψήφισμα οι:

Κ. Σπηλιόπουλος Υφυπουργός Άμυνας

Β. Χατζηλάμπρου και Κ. Παπακωνσταντίνου Περιφερειακοί Σύμβουλοι και Μέλη Επιτροπής Περιβάλλοντος Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας

Βαρδάλος Φίλιππος, Φιλιππόπουλος Βασίλης και Σπηλιόπουλος Θεοφάνης Δημοτικοί Σύμβουλοι Αιγιαλείας

Νερό: το μέλλον κρίνεται τώρα

Φέτος, η Παγκόσμια Μέρα για το Νερό (22 Μαρτίου) έχει ιδιαίτερη σημασία: διατυπώνονται τα σχέδια διαχείρισης των λεκανών απορροής. Πρέπει να δώσουμε έμφαση, αλλιώς αφήνουμε το δρόμο ανοιχτό σε αχρείαστες εργολαβίες και ιδιωτικοποίηση.



φράγμα Αλφειού, Ηλεία



Το 2012 κρίνονται τα σχέδια διαχείρισης υδάτων για κάθε λεκάνη απορροής, σύμφωνα με την εφαρμογή της Οδηγίας 2000/60. Οι δράσεις για να αντιμετωπίσουμε τη λειψυδρία, την ερημοποίηση, την απώλεια των υπόγειων νερών, τη ρύπανση, τις πλημμύρες αλλά και τη συντήρηση των δικτύων και την οικονομία στην άρδευση και την ύδρευση πρέπει να προσδιοριστούν ΤΩΡΑ.

Αν κάποιοι δεν πιστεύουν στα διαχειριστικά σχέδια, ας συγκινηθούν από το γεγονός ότι μόνο οι δράσεις που θα προβλέπονται σε αυτά θα είναι επιλέξιμες για χρηματοδότηση.

Αν κάποιοι πιστεύουν ότι η οικονομία είναι πιο σοβαρό θέμα, ας αναλογιστούν ότι η γεωργία, η αλιεία, ο τουρισμός, η βιομηχανία, η υγεία και οι δημόσιες δαπάνες καθορίζονται από το νερό.

Τα διαχειριστικά σχέδια για τα τρία υδατικά διαμερίσματα της Δυτικής Ελλάδας – Δυτική Πελοπόννησος, Βόρεια Πελοπόννησος και Δυτική Στερεά - βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε διαβούλευση http://wfd.opengov.gr/. Ωστόσο, η έλλειψη ενημέρωσης και οι άπειρες λεπτομέρειες, που αποτρέπουν στον απλό χρήστη να σχηματίσει άποψη, αφήνουν τη διαβούλευση να περνά «στα ψιλά». Αυτό είναι πολιτική επιλογή που αφήνει πεδίο ανοιχτό σε ομάδες που θέλουν μονομερή εφαρμογή της Οδηγίας για να προωθήσουν μεγάλα αχρείαστα έργα.

Αντί να εστιάσουμε στη συντήρηση των δικτύων και στην οικονομία, που περιορίζουν τη σπατάλη πάνω από 50%, προτείνουμε νέα φράγματα και νέα δίκτυα – προσφορά στην ιδιωτικοποίηση.

Το ΥΠΕΚΑ, η Αποκεντρωμένη Διοίκηση και η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας οφείλουν, όσο είναι καιρός, να εμπλέξουν την κοινωνία και να μην αφήσουν τη διαβούλευση μόνο στους ειδικούς. Αλλιώς θα ευθύνονται για ελλιπέστατα διαχειριστικά σχέδια και για μεγάλα κοινωνικά και περιβαλλοντικά προβλήματα όταν έρθει η ώρα

Ο Χ.Υ.Τ.Α. ΤΩΝ ΝΕΡΩΝ

Η πρόταση για Χ.Υ.Τ.Α. στη θέση Παπανικολού της Αιγιάλειας θα αποτελεί για πάντα ένα μνημείο περιβαλλοντικής ασχετοσύνης – αν όχι απάτης.




ο καταρράκτης ανάντη της θέσης που
έχει προταθεί για  ΧΥΤΑ

Ένα ορμητικό ρέμα, τρεις πηγές που ξεχειλίζουν στις καλλιέργειες, έδαφος κορεσμένο με νερό και ένας… καταρράκτης. Δεν πρόκειται για κάποια προστατευόμενη περιοχή υδάτων σύμφωνα με την Οδηγία – Πλαίσιο για τα Νερά 2000/60. Πρόκειται για τη θέση «Παπανικολού», που είχε προταθεί για ΧΥΤΑ της Αιγιάλειας…

Το ρέμα που κατεβαίνει από τη Μυρόβρυση πέφτει από καταρράκτη 50 μέτρων και στη συνέχεια εισέρχεται στην κοιλάδα του ΧΥΤΑ. Κατά τη νεροποντή της 6^ης Φεβρουαρίου, το ρέμα πλημμύρισε μεγάλο μέρος της κοιλάδας και «έσκαψε» την κοίτη του σε βάθος μέχρι και ενάμιση μέτρο – κόβοντας ένα αγροτικό δρόμο.

Στο πλάι της κοιλάδας υπάρχουν τρεις πηγές και σε πολλά σημεία το έδαφος είναι κορεσμένο με νερό – κάτι που θυμίζουν οι τρύπες των καβουριών. Πιο χαμηλά, το νερό ξεχειλίζει και πλημμυρίζει τις καλλιέργειες. Στο τέλος, ο ποταμός Φοίνικας - και ο υδροφόρος ορίζοντας της Δυτικής Αιγιάλειας - περιμένει ως άμεσος αποδέκτης όλων των απορροών.



το νερό που ξεχειλίζει μέσα στα αμπέλια

 Πώς είναι δυνατό να επιλέχθηκε τέτοιο σημείο για ΧΥΤΑ; Ποιο έργο θα μπορούσε να κρατήσει έξω από την κοιλάδα το νερό που έπεσε στις 6 Φεβρουαρίου; Ποια μεμβράνη θα απομονώσει τους τόνους των σκουπιδιών από τις πηγές που θα πασχίζουν να αναδυθούν από κάτω;

Οι κάτοικοι προσπαθούν χρόνια να σταματήσουν το παράλογο. Η Επιτροπή Αγώνα δηλώνει ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας έδωσε οριστικό τέλος και αναμένουμε την απόφαση. Κάποιοι άλλοι επιμένουν ότι χρειάζονται κι άλλες προσπάθειες. Οι επόμενες εβδομάδες θα έχουν ενδιαφέρον…



το ορμητικό ρέμα 'έσκαψε' την κοίτη του σε βάθος
σχεδόν ενός μέτρου τη νύχτα της 6ης Φεβρουαρίου



  Το σίγουρο είναι ότι η αρχική επιλογή ήταν ένα μεγάλο λάθος το οποίο ακολούθησαν όλες οι Δημοτικές αρχές. Αντί να επενδύσουν στη μείωση των απορριμμάτων, το διαχωρισμό, την κομποστοποίηση, την ανακύκλωση, προτίμησαν τη δήθεν εύκολη λύση.

Όμως, εύκολη λύση δεν υπάρχει – μόνο η υπευθυνότητα και ο σεβασμός στην κοινωνία και το περιβάλλον μπορούν να δώσουν θετική προοπτική.




η κοίτη του ρέματος στο κέντρο
της προτεινόμενης θέσης ΧΥΤΑ

 




γενική άποψη της προτεινόμενης
θέσης για ΧΥΤΑ

Τρένο - υπογειοποίηση στην Πάτρα: ας δούμε την αλήθεια κατάματα

Η εμμονή στο «άπιαστο όνειρο» της υπογειοποίησης της σιδηροδρομικής γραμμής στην Πάτρα θα πλήξει τον κύριο στόχο, που είναι να έρθει το τρένο στην Πάτρα και να αναβαθμιστεί ο προαστιακός.

Επειδή είμαστε ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΤΡΕΝΟΥ, οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές: όταν έρθει η ώρα για να υλοποιηθεί η υπογειοποίηση, θα χρειαστούμε ένα ποσό που θα ξεκινά από 500 εκατομμύρια € και κανείς δεν ξέρει πού θα φτάσει. Πού θα βρεθούν αυτά τα χρήματα;

Ποιος θα δώσει το 5% με 10% από όλα τα χρήματα που θα πάρει η Ελλάδα από το «επόμενο ΕΣΠΑ» για 4 χιλιόμετρα υπογειοποίησης όταν με αυτά θα πρέπει να καλυφθούν τόσες ανάγκες σε εποχές πρωτοφανούς ανέχειας; Όταν το τρένο μπορεί να φθάσει επιφανειακά με το πολύ το ένα πέμπτο των χρημάτων της υπογειοποίησης;

Βέβαια, μια ουτοπία δεν κάνει κακό όταν δεν έχει επιπτώσεις στον πραγματικό κόσμο. Εδώ ακριβώς βρίσκεται ο σοβαρός κίνδυνος.

Επιλέγοντας το άπιαστο όνειρο της υπογειοποίησης θα ξεκινήσουν πανάκριβες μελέτες δεκάδων εκατομμυρίων € και θα χαθεί για πάντα η ευκαιρία να εστιάσουμε στη σεμνή πραγματικότητα: πώς ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΤΟ ΤΡΕΝΟ επιφανειακά μέχρι τον κεντρικό σταθμό (και να συνδεθεί με το νέο λιμάνι με μια φθηνή εναλλακτική λύση) και πώς θα αναβαθμιστεί ο ΠΡΟΑΣΤΙΑΚΟΣ που αποδεδειγμένα λειτουργεί και αποδίδει;

Τελικά, οι μόνοι που θα κερδίσουν από την επιλογή της υπογειοποίησης θα είναι οι μελετητές – διότι το ίδιο το έργο δεν πρόκειται να γίνει. Κατανοούμε την επιθυμία των πολιτών για την υπογειοποίηση. Όμως οι εποχές όπου είχαμε την πολυτέλεια για τέτοια έργα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Πεθαίνοντας στα καλώδια

Ο Μπούφος Bubo bubo βρέθηκε νεκρός πάνω σε στύλο με καλώδια ηλεκτρικού ρεύματος από συνεργείο της ΔΕΗ στην περιοχή Τράπεζας Αιγιάλειας στις 13 Μαρτίου.Στο πόδι κρατούσε ακόμη τον αρουραίο που είχε πιάσει και ετοιμαζόταν να φάει με την ησυχια του - ίσως και να τον μετέφερε στη φωλιά.

φωτ. Β.Σωτηρόπουλος

Οι θάνατοι μεγάλων πουλιών στα ηλεκτρικά καλώδια (όταν ακουμπούν δύο καλώδια) αποτελούν σημαντικό πρόβλημα.Σε ορισμένα είδη, όπως οι πελαργοί, αποτελούν την κυριότερη αιτία θανάτου. Η ερφαρμογή μέτρων αποτροπής των πουλιών από το να κάθονται σε επικίνδυνα σημεία μπορεί να αποδώσει. Κυρίως όμως, πρέπει να γίνεται σωστή χωροθέτηση των γραμμών μεταφοράς.

Δυστυχώς, με την αθρόα επέκταση Αιολικών Πάρκων παντού στην Ελλάδα, τέτοιες γραμμές μεταφοράς θα βρεθούν σε εκατοντάδες νέα σημεία, συχνά σε 'παρθένες" περιοχές με πλούσια, ακόμη, ορνιθοπανίδα. Οι θάνατοι από προσκρούσεις στα καλώδια θα αυξηθούν κατά πολύ.