Η οικολογία δεν αποτελεί υγιεινό «συμπλήρωμα διατροφής» σε καιρούς ευημερίας. Είναι ανάγκη επιβίωσης τώρα. Όσο πιεστική κι αν είναι η κρίση, τα σοβαρότερα προβλήματα δεν είναι οικονομικά.
Τώρα που ήρθε (ή πλησιάζει) η ώρα της κρίσης έλπιζα ότι όλοι θα παραδεχόντουσαν: «δίκιο είχατε εσείς οι οικολόγοι! Το μοντέλο της συνεχούς κατανάλωσης και 'μεγέθυνσης' (και όχι ανάπτυξης) κατέρρευσε. Ας εφαρμόσουμε λοιπόν αυτά που τόσα χρόνια μας λέγατε…». Έλπιζα ότι επιτέλους ήρθε η ώρα να δουλέψουμε σοβαρά για τη διατήρηση των φυσικών πόρων, για ανθρώπινες πόλεις, για να προστατέψουμε τη γη που μας τρέφει, για να σώσουμε τη θάλασσα και τις ακτές, για να διαχειριστούμε αποτελεσματικά τα απόβλητα του πολιτισμού μας.
Λογικό δεν είναι; Τώρα πρέπει να διασφαλίσουμε τον πολυτιμότερο πόρο, το νερό, αφού δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να χρυσοπληρώνουμε τη ΔΕΥΑ ούτε κάθε μέρα να πίνουμε εμφιαλωμένα. Τώρα θέλουμε υγιή παραγωγικά χωράφια και φθηνά ποιοτικά τρόφιμα αφού δεν μπορούμε να πληρώνουμε συνεχώς για λιπάσματα και άρδευση ούτε μπορούμε συνεχώς να εισάγουμε. Τώρα έχουμε ανάγκη κοινόχρηστους χώρους για να περνάμε ευχάριστα το χρόνο μας αφού δεν μπορούμε σε κάθε έξοδο με τα παιδιά μας να δαπανούμε 5 €. Τώρα χρειαζόμαστε καθαρές θάλασσες κοντά μας και πρέπει να σώσουμε τις ακτές από τη διάβρωση αφού δεν μπορούμε να ταξιδεύουμε καθημερινά σε μακρινές παραλίες, ούτε έχουμε άλλη τουριστική «υποδομή». Τώρα πρέπει να απαλλαγούμε από το τεράστιο κόστος των σκουπιδιών.
Τώρα, λοιπόν, είναι ανάγκη να διαφυλάξουμε το περιβάλλον, τα συλλογικά αγαθά και τους φυσικούς πόρους. Διότι, χωρίς αυτά, γινόμαστε δυο φορές φτωχοί. Χωρίς αυτά, δεν υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης της οικονομίας.
Δυστυχώς, όμως, ο τρόμος για τα χαμένα εισοδήματα, αντί για στροφή στη βιωσιμότητα, οδηγεί στο αντίθετο. Με το ισοπεδωτικό «εδώ ο κόσμος δεν έχει να φάει, το περιβάλλον θα κοιτάξουμε;» πριονίζουμε το κλαδί που καθόμαστε: Καταργούμε την περιβαλλοντική νομοθεσία και τους ελέγχους, νομιμοποιούμε κάθε «αρπαχτή», αλλάζουμε χρήση στην αγροτική γη κ.λπ. Ολοκληρώνουμε την επέλαση του μνημονίου με την εκποίηση των φυσικών πόρων και της γης, τις καταστροφικές εξορύξεις και τα "all-inclusive" τουριστικά στρατόπεδα (όπου οι εργαζόμενοι στον τουρισμό, αντί προνομιούχοι, θα είναι εργάτες στη φάμπρικα).
Παγιδευμένοι στο «τώρα» παραβλέπουμε κρισιμότατα ζητήματα για το μέλλον που κρίνονται (επίσης) τώρα, όπως η διαχείριση του νερού μέσω των διαχειριστικών σχεδίων: Θα μείνει το νερό «δημόσιο αγαθό»; Ποιοι θα είναι χρήστες; Ποιος θα το εκμεταλλεύεται; Ποια θα είναι η τιμή του; Ποια έργα θα χρειαστούν; Με εξαίρεση μερικούς "οικολόγους" πόσοι ασχολούνται σοβαρά με αυτά; Όταν μας ρωτήσουν «πού ήσασταν το 2012 και μας αφήσατε χωρίς νερό - υπόδουλους των πολυεθνικών;» τι θα απαντήσουμε; «Τότε είχαμε το μνημόνιο»;
Ας μην αφήσουμε την πίεση από τη σημερινή κρίση να μας εκτρέψει από τις πάγιες υποχρεώσεις μας προς τον τόπο και τις επόμενες γενιές. Είναι ώρα για τον διαχρονικό και νηφάλιο οικολογικό λόγο. Ο οποίος μπορεί να διατάρασσε την αναπτυξιακή ευδαιμονία «κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου» όσο διογκωνόταν η οικονομική φούσκα, αλλά τώρα -που αυτή σκάει με πάταγο- μένει ψύχραιμος και προσφέρει ελπίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου