Αν συμμαχούσαμε με τη φύση…

… ακόμη και οι «θεομηνίες» μπορεί να ήταν ευλογία

Τι σημαίνει να είχαμε τη φύση σύμμαχο και όχι αντίπαλο; Να είχαμε το κλίμα, το έδαφος, τα ποτάμια ως πηγή ευημερίας και όχι σαν απειλητικούς αντιπάλους;

Αν είχαμε ορθό χωροταξικό σχεδιασμό, αν τα δημόσια έργα γίνονταν για όφελος της κοινωνίας και όχι των εργολάβων, αν τα εγγειοβελτιωτικά έργα «βελτίωναν» τη γη και δεν κατέστρεφαν πολύτιμα οικοσυστήματα, αν και αν…

Τότε, η «θεομηνία» που χτύπησε την Ηλεία δεν θα κατέστρεφε περιουσίες και υποδομές, όπως ένα νοσοκομείο που τοποθετήθηκε «πάνω στο σιφόνι», αγνοώντας εμπειρικές πρακτικές χιλιάδων ετών που υποδείκνυαν στους απλούς ανθρώπους πού να χτίσουν. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό:

1. Ο Αλφειός θα «κατέβαζε» αμέτρητες ποσότητες φερτών υλικών και μέσα σε μια νύχτα θα δημιουργούσε εκατοντάδες (κυριολεκτούμε: εκατοντάδες) στρέμματα πολύτιμης παραλιακής γης. Όμως τώρα, με τα φράγματα και τις ληστρικές αμμοληψίες, δεν έχει μείνει τίποτα να «κατέβει» και έτσι συνεχίζεται η καταστροφική διάβρωση των ακτών.
2. Η Αγουλινίτσα και η Μουριά θα κατακρατούσαν εκατομμύρια κυβικά νερού που σιγά σιγά θα περνούσαν στον υδροφόρο ορίζοντα εξασφαλίζοντας άρδευση και ύδρευση για χρόνια – μαζί με καθαρισμό από λύματα και νιτρικά. Τώρα τα αντλιοστάσια δουλεύουν νυχθημερόν για να πετούν στη θάλασσα τον πιο πολύτιμο φυσικό πόρο.
3. Οι ζημιές από τις «πλημμύρες» θα αναπληρώνονταν από τις πολύτιμες υπηρεσίες στις ακτές, στη διαχείριση των νερών, στη βελτίωση του κλίματος, στην αύξηση της παραγωγής και στον περιορισμό χρήσης λιπασμάτων λόγω της φυσικής λίπανσης και πολλά ακόμη.

Φυσικά, αυτά αποτελούν σενάρια «επιστημονικής φαντασίας». Καιρός όμως είναι να σκεφτούμε ότι, σήμερα που αποκαλύπτεται η απάτη της «άγριας» ανάπτυξης, το αληθινό συμφέρον μιας προικισμένης περιοχής είναι να επενδύσει στο φυσικό της κεφάλαιο. Ας αρχίσουμε λοιπόν να διορθώνουμε τα λάθη – για παράδειγμα ξαναφτιάχνοντας τις λίμνες που καταστρέψαμε.