Αντί να επενδύουμε στην ορθή διαχείριση του νερού και των φυσικών πόρων προτιμούμε να ελπίζουμε ότι ίσως κάποτε ένα γεωτρύπανο μας δώσει το 2-3% των κερδών.
Την Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου έγιναν δύο σημαντικές «συναντήσεις» στην Πάτρα. Η μία αφορούσε στο σχέδιο διαχείρισης των νερών, με παρουσία του Ειδικού Γραμματέα Υδάτων του ΥΠΕΚΑ κ. Ανδρεαδάκη. Η άλλη ήταν η ειδική συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου για τις προοπτικές εξόρυξης υδρογονανθράκων, με παρουσία του αρμόδιου Υφυπουργού ΥΠΕΚΑ κ. Μανιάτη.
Και οι δύο συναντήσεις (και οι δύο αντικρουόμενοι ρόλοι του ΥΠΕΚΑ) ήσαν ενδιαφέρουσες. Ποια όμως είναι πιο σημαντική για τη ζωή στη Δυτική Ελλάδα; Εκείνη για τα νερά, που προϋποθέτει δουλειά προκειμένου να διασφαλίσουμε τον πιο πολύτιμο φυσικό πόρο για κάθε δραστηριότητα και για την ίδια τη ζωή; Ή μήπως εκείνη για τα πετρέλαια, όπου δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα, παρά να ελπίζουμε ότι ίσως κάποτε οι εταιρίες μας δώσουν το 5%;
Δυστυχώς, η υπόσχεση για πετρέλαιο φάνηκε ακαταμάχητη. Ο ίδιος ο Περιφερειάρχης κ. Κατσιφάρας δήλωσε ότι οι προοπτικές εξόρυξης υδρογονανθράκων μπορεί να «αλλάξουν άρδην το προφίλ της Δυτικής Ελλάδας». Αυτό σημαίνει κίνδυνο να πέσουμε στην ίδια παγίδα που μας έφερε στην κρίση. Αντί να εστιάσουμε στον πρωτογενή τομέα και στην εξασφάλιση των φυσικών πόρων για να κάνουμε τη Δυτική Ελλάδα βιώσιμη, ελπίζουμε ξανά σε ένα «μεγάλο κόλπο».
Οι προοπτικές για το πετρέλαιο είναι αμφίβολες. Ο Υπουργός μίλησε για πιθανότητες 10% επιτυχίας σε κάθε έρευνα. Ο περιβόητος περιφερειακός φόρος 5% δεν διευκρινίζεται αν θα είναι επί του συνόλου της παραγωγής ή επί του 40 έως 60% αυτής - διότι το υπόλοιπο θα πηγαίνει κατευθείαν στο κράτος. Δηλαδή έχουμε μια ισχνή πιθανότητα ότι ίσως σε δέκα χρόνια η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας θα αρχίσει να λαμβάνει το 2-3% της αξίας των κοιτασμάτων, δηλαδή ίσως λιγότερα από 50-60 εκ. € το χρόνο – κι αυτό επί είκοσι χρόνια (όσο διαρκούν τα κοιτάσματα). Αρκούν αυτά;
Αντίθετα, οι προοπτικές από μια ορθή διαχείριση υδάτων – που περιλαμβάνει όλα τα έργα και την κοστολόγηση – θα στηρίξουν το μέλλον των παιδιών μας σίγουρα και για πάντα.
Δεν πρέπει να δημιουργούμε ελπίδες ότι «κάτι θα γίνει στο τέλος» και θα επιστρέψουμε στη ζωή που είχαμε συνηθίσει. Αν δεν τακτοποιήσουμε «τα του οίκου μας» (να στηρίξουμε τον πρωτογενή τομέα, να αναδιοργανώσουμε τη δημόσια διοίκηση), σε μερικά χρόνια θα βρεθούμε πάλι σε αδιέξοδο, ακόμη κι αν μας χαρίζανε τα πετρέλαια της Αραβίας …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου