Η περιπέτεια των γερμανών καγιάκερ έκανε ευρύτερα γνωστό ένα από τα πιο ξεχωριστά στοιχεία της Αιγιάλειας: το απάτητο φαράγγι του Σελινούντα!
Συνάντησα την ομάδα των έξι γερμανών καγιάκερ λίγο πριν αρχίσει η περιπέτεια τους. «Έπεσα» πάνω τους αναζητώντας κάποιους ερευνητές από το ΕΛΚΕΘΕ που την ίδια μέρα είχαν έρθει στο Σελινούντα. Ρωτώντας τους, έμαθα πράγματα που με γέμισαν χαρά, διότι επιβεβαίωσαν εκείνα για τα οποία μιλούσαμε εδώ και χρόνια. Άκουσα κατά λέξη: «λένε ότι είναι το καλύτερο ποτάμι στην Ελλάδα» (υποθέτω, εννοούσαν για καγιάκ…).
 |
| Η ομάδα των Γερμανών καγιάκερς το πρωί της Δευτέρας 11/2, όταν άφηναν το ένα αυτοκίνητο (το λευκο) στην κάτω έξοδο του φαραγγιού, για να πάνε με το άλλο αυτοκίνητο και τα καγιάκ στην πάνω είσοδο (στο ύψος των Πετσάκων) και να ξεκινήσουν την περιπέτεια που έκανε και στους ντόπιους γνωστή την δημοφιλή για τους καγιάκερσ διαδρομή στο φαράγγι του Σελινούντα |
Οι ίδιοι έρχονταν για πρώτη φορά, όμως ήσαν ενημερωμένοι. Μου έδειξαν τον ευρωπαϊκό Οδηγό για τα κορυφαία ποτάμια για καγιάκ. Για την Ελλάδα, το βιβλίο περιείχε λίγα διαλεχτά μέρη: Σελινούντας, Λούσιος και Ερύμανθος στην Πελοπόννησο, Κρικελοπόταμος στη Στερεά, Βοϊδομάτης στην Ήπειρο και 2-3 ακόμη. Το κεφάλαιο για το Σελινούντα ξεκινούσε διθυραμβικά: «ένα απρόσμενο διαμάντι στη Βόρεια Πελοπόννησο…» και συνοδευόταν από μια εντυπωσιακή φωτογραφία με καγιάκ στο μέσο του φαραγγιού.
Το ίδιο βράδυ έψαξα από περιέργεια στο διαδίκτυο. Διαπίστωσα ότι το φαράγγι του Σελινούντα είναι δημοφιλές και στους έλληνες καγιάκερ. Μάλιστα, στην ιστοσελίδα «καγιακολόγιο» υπάρχει ωραία εκτενής αφήγηση διάσχισης του φαραγγιού, με πολλές φωτογραφίες. Ξεκινά με πανηγυρικά λόγια («το γνωστό κρυφό διαμάντι της Πελοποννήσου») και τελειώνει με πανηγυρικό …. γεύμα στο Πυργάκι (βλ. http://kayakologio.blogspot.gr/2010/03/27.html).
Για να διασχίσουν το φαράγγι, οι καγιάκερ κατεβαίνουν στο ύψος των Πετσάκων ή της Μακελλαριάς. Κατόπιν εισέρχονται σε ένα από τα πιο παρθένα και απόρθητα μέρη της Πελοποννήσου (για να μην πω της Ελλάδας). Επί 10 χιλιόμετρα δεν υπάρχει καμία επαφή με τον έξω κόσμο. Υπάρχει μόνο η είσοδος στο ύψος των Πετσάκων και η έξοδος στο ύψος της Παλιάς Κουνινάς (συν μια μικρή δύσκολη πρόσβαση, στο μέσο περίπου της διαδρομής, από τη μεριά της Ρακίτας –από όπου «ανασύρθηκαν» οι δύο καγιάκερ που είχαν εγκαταλείψει). Αυτή η αίσθηση της περιπέτειας, σε συνδυασμό με τα ωραία νερά και το ανεπανάληπτο τοπίο, κάνουν το ποτάμι μοναδικό. Τους καλοκαιρινούς μήνες, όταν το νερό είναι λίγο, η ίδια διαδρομή είναι δημοφιλής και για διάσχιση με τα πόδια (το λεγόμενο river trekking).
Οι διασχίσεις με καγιάκ γίνονται συνήθως την άνοιξη όταν υπάρχουν αρκετό νερό και καλές καιρικές συνθήκες. Το εγχείρημα των νεαρών γερμανών μέσα στο καταχείμωνο ήταν σίγουρα παράτολμο, διότι μέσα στο απάτητο φαράγγι και με φουσκωμένα νερά, ακόμη κι ένα συνηθισμένο συμβάν (όπως η ανατροπή ενός καγιάκ ή η εγκατάλειψη ενός από τους συμμετέχοντες) γίνεται περιπέτεια. [Πάντως, ας σημειώσουμε ότι δεν επρόκειτο για αδαείς «τουρίστες». Ήσαν καλά γυμνασμένοι και εξοπλισμένοι και πήραν τις σωστές αποφάσεις στις κρίσιμες στιγμές].
Εδώ και χρόνια λέγαμε ότι, αν διατηρήσουμε τον «απόρθητο» χαρακτήρα του φαραγγιού του Σελινούντα, στο μέλλον χιλιάδες άνθρωποι θα περιμένουν στην ουρά για να βιώσουν τη μοναδική εμπειρία της διάσχισής του. Όσο περνούν τα χρόνια, η επαφή με την αληθινά παρθένα φύση γίνεται ολοένα και πιο περιζήτητη. Και «παρθένα» φύση δεν είναι μόνο η ομορφιά του τοπίου αλλά κυρίως η απουσία ανθρώπινων επεμβάσεων όπως δρόμοι, μονοπάτια, γεφύρια, φράγματα, αναβαθμοί, καλώδια, σωλήνες κ.λπ. Τέτοια απείραχτα κομμάτια είναι πλέον πολύ σπάνια. Το φαράγγι του Σελινούντα (το οποίο, φυσικά, αποτελεί και προστατευόμενη περιοχή του δικτύου Natura-2000) αποτελεί ένα από τα τελευταία παραδείγματα.
Ας ελπίσουμε, με αφορμή αυτή την περιπέτεια, να καταλάβουμε τι είναι ο Σελινούντας. Και φυσικά, προϋπόθεση για όλα είναι να προστατεύουμε αυτό το μοναδικό «διαμάντι της Πελοποννήσου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου