Απλό μέτρο για δημοκρατία στην πράξη. Για να διαχωρίσουμε τους «εκλογείς» από τους «ψηφοφόρους».
Πώς εξασφαλίζουμε ότι κάθε ψήφος εκφράζει τη βούληση του εκλογέα; Πώς αποτρέπουμε τη χειραγώγηση ψηφοφόρων; Πως διασφαλίζουμε τη μυστικότητα της ψήφου; Πώς αναδεικνύουμε τους ικανούς και όχι τους ψηφοθήρες; Υπάρχει ένα απλό μέτρο που θα βοηθήσει: να ισχύουν μόνο τα ψηφοδέλτια που διατίθενται στα εκλογικά κέντρα και να μην μπορεί κανείς να φέρει ψηφοδέλτιο από το σπίτι. Να ισχύσει, δηλαδή, εκείνο που υποτίθεται ότι ισχύει: Να ψηφίζουμε με τα ψηφοδέλτια που μας δίνει η εφορευτική επιτροπή και με τίποτε άλλο.
Είναι εύκολο να εφαρμοστεί αυτό: με κάποιο τρόπο (σφράγισμα ή κάτι άλλο που σαφώς μπορεί να βρεθεί αν υπάρξει βούληση) εξασφαλίζουμε ότι έγκυρα είναι μόνο τα ψηφοδέλτια που προμηθεύει η εφορευτική επιτροπή. Για πάρα πολλούς από εμάς, που δεν πήγαμε ποτέ στο εκλογικό κέντρο με έτοιμο ψηφοδέλτιο, δεν θα αλλάξει τίποτα.
Δεν υπάρχει μυστική και ανεπηρέαστη ψηφοφορία όταν μπορεί να ρίξει κανείς στην κάλπη άλλο ψηφοδέλτιο από εκείνο που του έδωσε η εφορευτική επιτροπή.
Αν κάποιος δυσκολεύεται στην ανάγνωση, ο νόμος προβλέπει ότι τον βοηθά ο/η δικαστικός που παρίσταται στην ψηφοφορία. Πουθενά δεν γράφεται ή υπονοείται ότι φέρνει ψηφοδέλτιο έτοιμο «απ’ έξω».
Αν κάποιος επιμένει να ψηφίσει ότι του υπέδειξαν άλλοι, θα πρέπει - τουλάχιστον- να υποστεί μια στοιχειώδη δοκιμασία: Να γνωρίζει το όνομα του συνδυασμού και του υποψηφίου που του είπαν να σταυρώσει και να το αναζητήσει ο ίδιος ή να το δηλώσει στον/στην δικαστικό. Αν δεν μπορεί να κάνει ούτε αυτό, ας κάτσει σπίτι. Δεν (θα έπρεπε να) δικαιούται να ψηφίζει.
Σίγουρα, χωρίς προεπιλεγμένα ψηφοδέλτια πολλοί εκλογείς θα καθυστερούν μέχρι να εντοπίσουν το επιθυμητό ψηφοδέλτιο. Ωστόσο, η ανεπηρέαστη ψήφος και η μυστικότητα της ψηφοφορίας είναι σοβαρότερο ζήτημα από την καθυστέρηση.
Η υπάρχουσα κατάσταση δεν νομιμοποιείται με κανέναν τρόπο – ασχέτως αν πρακτικά όλοι οι εμπλεκόμενοι στις εκλογές την έχουν αποδεχτεί. Το μαζικό σταύρωμα και μοίρασμα ψηφοδελτίων σε φακελάκια μέχρι και έξω από τα εκλογικά κέντρα δεν είναι δημοκρατία. Η εικόνα του ανήμπορου ηλικιωμένου που σύρεται υποβασταζόμενος μέχρι την πόρτα του εκλογικού κέντρου και εκεί τον παραδίσουν στην εφορευτική επιτροπή σφίγγοντας στο χέρι του το χαρτάκι και λέγοντάς του «θα πετάξεις ότι σου δώσουν και θα βάλεις στον φάκελο 'αυτό'» δεν είναι δημοκρατία. Οι «συναλλαγές» με πρωταγωνιστές εκείνους που ελέγχουν μεγάλο αριθμό ψήφων «επηρεάζοντας» κοινωνικές ομάδες όπως ρομά, υπαλληλικό προσωπικό, ενορίτες κ.λπ. δεν είναι δημοκρατία.
Δημοκρατία είναι να πηγαίνεις στο εκλογικό κέντρο γνωρίζοντας μόνο εσύ τι θα ψηφίσεις.
Φυσικά, χωρίς έτοιμα ψηφοδέλτια όλοι όσοι εμπλεκόμαστε σε εκλογές θα χάσουμε ψήφους. Περισσότερο από όλους θα χάσουν οι συστηματικοί ψηφοθήρες. Άρα … συμφέρει εμάς τους (λιγάκι περισσότερο) δημοκράτες!
Πώς εξασφαλίζουμε ότι κάθε ψήφος εκφράζει τη βούληση του εκλογέα; Πώς αποτρέπουμε τη χειραγώγηση ψηφοφόρων; Πως διασφαλίζουμε τη μυστικότητα της ψήφου; Πώς αναδεικνύουμε τους ικανούς και όχι τους ψηφοθήρες; Υπάρχει ένα απλό μέτρο που θα βοηθήσει: να ισχύουν μόνο τα ψηφοδέλτια που διατίθενται στα εκλογικά κέντρα και να μην μπορεί κανείς να φέρει ψηφοδέλτιο από το σπίτι. Να ισχύσει, δηλαδή, εκείνο που υποτίθεται ότι ισχύει: Να ψηφίζουμε με τα ψηφοδέλτια που μας δίνει η εφορευτική επιτροπή και με τίποτε άλλο.
Είναι εύκολο να εφαρμοστεί αυτό: με κάποιο τρόπο (σφράγισμα ή κάτι άλλο που σαφώς μπορεί να βρεθεί αν υπάρξει βούληση) εξασφαλίζουμε ότι έγκυρα είναι μόνο τα ψηφοδέλτια που προμηθεύει η εφορευτική επιτροπή. Για πάρα πολλούς από εμάς, που δεν πήγαμε ποτέ στο εκλογικό κέντρο με έτοιμο ψηφοδέλτιο, δεν θα αλλάξει τίποτα.
Δεν υπάρχει μυστική και ανεπηρέαστη ψηφοφορία όταν μπορεί να ρίξει κανείς στην κάλπη άλλο ψηφοδέλτιο από εκείνο που του έδωσε η εφορευτική επιτροπή.
Αν κάποιος δυσκολεύεται στην ανάγνωση, ο νόμος προβλέπει ότι τον βοηθά ο/η δικαστικός που παρίσταται στην ψηφοφορία. Πουθενά δεν γράφεται ή υπονοείται ότι φέρνει ψηφοδέλτιο έτοιμο «απ’ έξω».
Αν κάποιος επιμένει να ψηφίσει ότι του υπέδειξαν άλλοι, θα πρέπει - τουλάχιστον- να υποστεί μια στοιχειώδη δοκιμασία: Να γνωρίζει το όνομα του συνδυασμού και του υποψηφίου που του είπαν να σταυρώσει και να το αναζητήσει ο ίδιος ή να το δηλώσει στον/στην δικαστικό. Αν δεν μπορεί να κάνει ούτε αυτό, ας κάτσει σπίτι. Δεν (θα έπρεπε να) δικαιούται να ψηφίζει.
Σίγουρα, χωρίς προεπιλεγμένα ψηφοδέλτια πολλοί εκλογείς θα καθυστερούν μέχρι να εντοπίσουν το επιθυμητό ψηφοδέλτιο. Ωστόσο, η ανεπηρέαστη ψήφος και η μυστικότητα της ψηφοφορίας είναι σοβαρότερο ζήτημα από την καθυστέρηση.
Η υπάρχουσα κατάσταση δεν νομιμοποιείται με κανέναν τρόπο – ασχέτως αν πρακτικά όλοι οι εμπλεκόμενοι στις εκλογές την έχουν αποδεχτεί. Το μαζικό σταύρωμα και μοίρασμα ψηφοδελτίων σε φακελάκια μέχρι και έξω από τα εκλογικά κέντρα δεν είναι δημοκρατία. Η εικόνα του ανήμπορου ηλικιωμένου που σύρεται υποβασταζόμενος μέχρι την πόρτα του εκλογικού κέντρου και εκεί τον παραδίσουν στην εφορευτική επιτροπή σφίγγοντας στο χέρι του το χαρτάκι και λέγοντάς του «θα πετάξεις ότι σου δώσουν και θα βάλεις στον φάκελο 'αυτό'» δεν είναι δημοκρατία. Οι «συναλλαγές» με πρωταγωνιστές εκείνους που ελέγχουν μεγάλο αριθμό ψήφων «επηρεάζοντας» κοινωνικές ομάδες όπως ρομά, υπαλληλικό προσωπικό, ενορίτες κ.λπ. δεν είναι δημοκρατία.
Δημοκρατία είναι να πηγαίνεις στο εκλογικό κέντρο γνωρίζοντας μόνο εσύ τι θα ψηφίσεις.
Φυσικά, χωρίς έτοιμα ψηφοδέλτια όλοι όσοι εμπλεκόμαστε σε εκλογές θα χάσουμε ψήφους. Περισσότερο από όλους θα χάσουν οι συστηματικοί ψηφοθήρες. Άρα … συμφέρει εμάς τους (λιγάκι περισσότερο) δημοκράτες!